Bali!
25 Maart 2019 | Nederland, Landhorst
25-03-2019
Even weg van alle regen in Yogyakarta want het is tijd om de toerist uit te gaan hangen op Bali!
Donderdagochtend de 21e ben ik in alle vroegte vertrokken naar Bali samen met Marisa, Nisa, Nicole en onze enige man in het midden Eugene. Eenmaal aangekomen in Denpassar (de hoofdstad) merkte ik al gelijk hoe toeristisch Bali is. Overal werden we benaderd voor een taxi of een souvenier. Omdat wij een GoJek besteld hadden, lieten we dit een beetje achter ons. Het bleek alleen wel dat een GoJek bestellen hier gevaarlijk kan zijn omdat de locals erg tegen toeristen zijn en het nogal eens voorkomt dat er een chauffeur van GoJek in elkaar geslagen wordt. We moesten dus buiten het vliegveld afspreken.
Maar hoe dan ook we zijn onderweg. We werden afgezet bij een haven omdat we met de boot naar Nusa Penida zouden gaan. Onze chauffeur heeft ons heel erg geholpen om een goedkope boottocht te regelen, wat normaal 37 euro zou zijn voor de heen en terugweg naar het eiland heeft hij ervoor gezorgd dat we 18 euro hoefden te betalen. Op Nusa Penida zelf werden we opgepikt door de eigenaar van ons verblijf. En wat was het mooi. Overal palmbomen en we zaten in het bos in het minder toeristische gedeelte van het eiland. Na ons welkoms drankje opgedronken te hebben en onze scooters gehuurd te hebben, zijn we op pad gegaan. Alleen het scooterrijden was al een ervaring omdat het uitzicht prachtig was en er ook gewoon honden hier op de weg liggen te slapen die je tussendoor even moet proberen te ontwijken. We hebben uiteindelijk wat aan een strandje gegeten en zijn daarna weer terug gegaan naar ons verblijf.
`S avonds hebben we aan het barretje gezeten om onze reis goed te beginnen en gezellig bij te kletsen.
De dag erna hadden we een volle planning. Het plan was eigenlijk om eerst alles te bekijken wat we wilden zien en daarna op het strand te gaan liggen en te snorkelen. Maar omdat we eerst naar de haven moesten om onze terugweg voor de dag erna te regelen en we erachter kwamen dat dit de enige plek was om een snorkeltour te doen, zijn we eerst gaan snorkelen.
Ik dacht eerst dat dit een beetje hetzelfde zou zijn als in Karimunjawa maar dat was het absoluut niet.
De heenweg was alsof we in Expeditie Robinson zaten. Het uitzicht was geweldig. Je kon alle stranden en plekjes zien vanuit de boot om nog maar te zwijgen over de begroeide rotsen die voor de kust in het water stonden.
We hebben 4 stops gemaakt waarvan de eerste bij de manta roggen was. Dit stond hoog op de bucket list van Marisa. Helaas zijn we geen Manta roggen tegengekomen. Sterker nog ik heb het water niet eens bereikt omdat ik zee ziek was geworden van de heenweg op de boot. Dus terwijl iedereen druk op zoek was naar de roggen heb ik de vissen gevoerd laten we maar zeggen.
Omdat ik niet thuis wil komen met het verhaal dat ik 3 uur lang op een rot boot gezeten heb zonder ook maar een vis gezien te hebben, heb ik bij stop nummero 2 tegen mezelf gezegd dat ik het water in moest (en dit was een betere optie dan een dobberende boot). Ook al waren het maar 10 minuten dat ik het volgehouden heb, het waren de 10 beste minuten van de dag. Omdat de rest eerder in het water lag dan ik, waren zij al aan de andere kant van de boot. Toen ik het water in kwam werd ik omringd door een school tropische vissen in alle kleuren en maten. Stiekem was ik ook blij dat ik geen mogelijkheid had om foto's te maken want ik had geen seconde van de vissen willen missen (al bedacht ik me achteraf dat ik midden tussen de vissen zat omdat ik ze zelf gevoerd heb om het nog maar eens netjes te zeggen).
Bij de derde stop hebben we koraal gespot. Ik moet toegeven dat het koraal in Karimunjawa toch mooier was maar desondanks is het prachtig om te zien en heb ik ervan genoten.
De vierde stop was een stop waar we in eerste instantie niks zagen tot een andere boot met brood begon te gooien. Hier kwamen de vissen van een meter lang aanzwemmen recht voor onze neuzen. Dit zagen we niet helemaal aankomen dus we schrokken er eerst nogal van maar het was wel een hele ervaring om daar ook tussen te zwemmen.
Na het snorkelen was mijn energieniveau gedaald naar -10 en zijn we dus eerst even een restaurantje op gaan zoeken om bij te komen. Eugene wist wel een heel goed restaurant waar een vriend van hem ooit geweest was en het eten daar zou geweldig moeten zijn. We dachten alle 5 hetzelfde achteraf; we hebben wel eens beter gehad maar goed eten is en blijft eten.
Vervolgens zijn we dus door gaan scooteren naar HET, ja het ja, uitzichtpunt van Nusa Penida, namelijk Kelingking beach (het duurde 4 dagen voor ik dit uit kon spreken). Hier hebben we even heerlijk de toerist uitgehangen en van die typische toeristen foto's gemaakt die iedereen maakt waarbij je zittend op een rots doet alsof je helemaal op gaat in het moment kijkend naar de horizon met een mooie rots op de achtergrond terwijl je eigenlijk gewoon een mooie foto wil hebben en er 10 andere geïrriteerde toeristen achter je in de rij staan te wachten tot zij dit mogen doen.
Hierna hebben we Angles Bilabong en Broken beach bezocht op het eiland. Helaas mochten we daar niet zwemmen maar we hebben we genoten van het uitzicht dat we hadden. Waarom ze trouwens van die lastige namen bedenken weten we niet.
De wegen zijn trouwens echt niet overdreven een ramp. Normaal zou je zeggen dat verharde wegen beter zijn maar ik denk in dit geval dat ze beter geen asfalt erin hadden kunnen gooien aangezien het meer gat dan weg was. Om jullie een voorstelling ervan te geven; over 18 kilometer moet je een uur rijden, dat betekent dat je niet harder kan dan 20 kilometer per uur.
We wilden de zonsondergang bekijken op Crystal beach. Helaas was het bewolkt en hebben we het niet echt kunnen zien. De terugweg was eigenlijk nog het spannendst van allemaal want de scooter van Nisa had geen lampen dus we hebben met z'n alle langs elkaar gereden om bij te schijnen en om tegenkomend verkeer te laten zien dat we met 3 scooters waren in plaats van 2. Halverwege zijn we nog wat gaan eten bij een familie restaurant. De mensen waren erg aardig en vonden het leuk om van alles over het eiland te vertellen. Er was ook een kindje die alleen maar lachend rond liep tot ik mijn regenpak aan trok, daar schrok ze zo van dat ik haar spontaan aan het huilen heb gemaakt... oeps.
De zaterdag zijn we naar Ubud gegaan. Wat ons opviel was dat de mensen van onze verblijven echt alles eraan deden om het naar onze zin te maken. Zij regelden de scooters als we dat vroegen, ze regelden vervoer, ons ontbijt enz. Eenmaal gesetteld verklaarden we onszelf eigenlijk voor gek. We waren aan het praten over onze kamers en het enige waar we enorm enthousiast over konden doen was onze douches. We hadden namelijk een regendouche en nog belangrijker: warm water. Geef ons een hemelbed en een zwembad in de tuin, maar nee wij worden blij van warm water. In ons huis in Yogya moeten we namelijk 5 minuten wachten voor het water enigszins warm wordt.
Omdat we gister best wel een drukke dag hadden, hebben we eerst even onze rust gepakt en zijn we gaan zwemmen. In de middag zijn we naar Monkey forrest geweest. Naast aapjes op mijn schouder gehad te hebben en de leukste foto's te maken hebben we ook 2 dingen gezien die ons wel ff liet schrikken. Op een gegeven moment liepen we langs een rivier en keken we naar een boom (omdat Marisa dacht dat ze een slang zag). Terwijl een aapje daar naar een liaan sprong, bleek dat de liaan niet vast zat en het aapje viel 10 meter naar beneden boven op een rots en gleed vervolgens het water in. Maar omdat het aapje verstrikt zat in de lianen, verdronk het bijna. We konden er zelf ook niet echt bij dus het enige wat we konden doen is toekijken. Wat wel een enorme ervaring was, was om de aapjes eromheen zo zorgzaam te zien. Alle aapjes kwamen naar het water toe en begonnen te schreeuwen. Het was een beetje alsof ik in de film Tarzan zat op dat moment. Gelukkig heeft het aapje zichzelf kunnen redden dus we hebben geen trauma.
Later liep er een vrouw voor ons met een fles water.. nou 3x raden wat er gestolen werd. Mocht dit je ooit overkomen, 1 tip: maak dat aapje blij met een fles water en loop gewoon door. Deze vrouw wilde heel graag de fles terug en begon een soort gevecht met de aap. Maar omdat apen ook groepsdieren zijn helpen zij elkaar. Na 10 seconden was ze dus in gevecht met 5 apen die haar aanvielen terwijl de aap met de fles er allang vandoor was om het water op te drinken.
In de middag zijn we naar de Luwak koffie makerij geweest. Hier kregen we eerst een rondleiding hoe dit gemaakt werd. Mocht je de koffie niet kennen, het is een koffie plantage waarin het een soort bos is vol koffieplanten. De bonen die vallen worden opgegeten door de Luwak katten. Maar deze katten zijn erg kieskeurig en eten dus alleen de beste bonen, en van de beste bonen komt de beste koffie. Dus halen ze de bonen uit de uitwerpselen van de katten om die te branden, te pellen en te malen tot koffie. Ik heb 1 slok gehad maar ik lus geen koffie dus luister niet naar mij maar ik vond het vies. Wel hadden ze 13 soorten thee met iedere smaak een ander verhaal over waar het goed voor is. Dit vond ik dan wel weer lekker.
De zondag was alweer de laatste dag en dat betekent: op naar de rijstvelden van Ubud! Op aanraden van een huisgenootje hebben we anderhalf uur op de scooter gezeten om naar de rijstvelden van Jatiluwih te gaan. Deze rijstvelden staan op de wereld Unesco lijst en dat heeft een reden. Ik denk dat we de eerste 15 minuten niet in staat waren iets te doen want we hebben alleen maar stil gestaan om te genieten van het uitzicht en om foto's te maken (oke vooruit en ook om mijn benen na 1,5 uur op de scooter niet meer in staat waren te bewegen). Daarna zijn we door de rijstvelden gelopen om te genieten van wat er na elke bocht weer te zien viel.
Ik vroeg me af waarom deze rijstvelden op de Unesco lijst staan. Dit heb ik even opgezocht en het blijkt dat Bali eerst enorm veel rijstvelden had maar omdat het toerisme toe neemt, rijstvelden worden afgebroken om er hotels op te zetten. Omdat die hotels grondwater innemen, betekent dit minder water voor de rijstvelden met als gevolg weer minder rijstvelden. Jatiluwih is een beschermd gebied waar dus amper hotels mogen staan. Daarom is het ook minder toeristisch, omdat het lastiger is om er te komen.
Dus toen weer 1,5 uur terug op de scooter naar de tempel van het heilige water (Pura Titra Empul). Ze zeggen dat het kwade geesten verdrijft, voorspoed geeft en je lichaam reinigt. Hiervoor moet je wel een ritueel afleggen. Eerst moet je een offer brengen (een bloemetje in een bakje dus geen koe ofzo). Tijdens het reinigen moet je ook een gebed afleggen. Omdat we geen handdoeken bij hadden en het best koud was omdat het net geregend had hebben we dit niet gedaan wat ik opzich wel jammer vond want het leek me best een ervaring om te doen omdat de sfeer daar zo rustgevend is.
Op de terugweg kwamen we langs de rijstvelden van Tegalalang. Dit is de denk ik wel het meest bekende rijstveld ter wereld. Toen we er aan kwamen viel het ons eigenlijk een beetje tegen. Ondanks dat het alsnog heel erg mooi was, was het veel kleiner dan de rijstvelden van de Unesco lijst en was het veel toeristischer aangelegd. Overal waren van die foto attracties en werd je aangesproken of je dat niet wilden, of je niet iets wilden eten of drinken enz. Dit was ik al vrij snel beu dus we zijn hier ook niet lang gebleven.
Wat ik er uiteindelijk van vond? FANTASTISCH! Er is zoveel te doen en het uitzicht op Bali is prachtig waar je ook bent. Wel vond ik Nusa Penida persoonlijk leuker omdat dit wat meer lokaal aangelegd was. Hier hebben we tussendoor nog best wel vaak gesprekken gehad met de locals, iedereen was er behulpzaam en je zag niet overal toeristische attracties of tentjes. In Ubud was alles toeristisch, overal westerse etenstentjes en kraampjes en mensen die constant naar je roepen of je iets wil eten.
Ook voelde ik me niet zo veilig op de weg als in Yogya ondanks dat het in Yogya veel drukker is op de weg. Dit komt omdat toeristen het verkeer in Indonesië nog niet begrijpen waardoor er dus best wel vaak roekeloze toeristen rond reden.
Helaas wordt het toerisme hier alleen maar meer, ook al is het dubbel dat ik het zeg aangezien ik zelf ook een toerist ben hier die er net zo hard aan mee werkt.
Maandag de 25e zijn we weer op huis aangegaan. Thuis werden we heel erg lief ontvangen door onze overige huisgenootjes en wilden ze al onze verhalen horen over Bali.
Desondanks heb ik enorm genoten van de afgelopen dagen en is Bali zeker een plek waar ik nog een keer terug zou willen!
Even weg van alle regen in Yogyakarta want het is tijd om de toerist uit te gaan hangen op Bali!
Donderdagochtend de 21e ben ik in alle vroegte vertrokken naar Bali samen met Marisa, Nisa, Nicole en onze enige man in het midden Eugene. Eenmaal aangekomen in Denpassar (de hoofdstad) merkte ik al gelijk hoe toeristisch Bali is. Overal werden we benaderd voor een taxi of een souvenier. Omdat wij een GoJek besteld hadden, lieten we dit een beetje achter ons. Het bleek alleen wel dat een GoJek bestellen hier gevaarlijk kan zijn omdat de locals erg tegen toeristen zijn en het nogal eens voorkomt dat er een chauffeur van GoJek in elkaar geslagen wordt. We moesten dus buiten het vliegveld afspreken.
Maar hoe dan ook we zijn onderweg. We werden afgezet bij een haven omdat we met de boot naar Nusa Penida zouden gaan. Onze chauffeur heeft ons heel erg geholpen om een goedkope boottocht te regelen, wat normaal 37 euro zou zijn voor de heen en terugweg naar het eiland heeft hij ervoor gezorgd dat we 18 euro hoefden te betalen. Op Nusa Penida zelf werden we opgepikt door de eigenaar van ons verblijf. En wat was het mooi. Overal palmbomen en we zaten in het bos in het minder toeristische gedeelte van het eiland. Na ons welkoms drankje opgedronken te hebben en onze scooters gehuurd te hebben, zijn we op pad gegaan. Alleen het scooterrijden was al een ervaring omdat het uitzicht prachtig was en er ook gewoon honden hier op de weg liggen te slapen die je tussendoor even moet proberen te ontwijken. We hebben uiteindelijk wat aan een strandje gegeten en zijn daarna weer terug gegaan naar ons verblijf.
`S avonds hebben we aan het barretje gezeten om onze reis goed te beginnen en gezellig bij te kletsen.
De dag erna hadden we een volle planning. Het plan was eigenlijk om eerst alles te bekijken wat we wilden zien en daarna op het strand te gaan liggen en te snorkelen. Maar omdat we eerst naar de haven moesten om onze terugweg voor de dag erna te regelen en we erachter kwamen dat dit de enige plek was om een snorkeltour te doen, zijn we eerst gaan snorkelen.
Ik dacht eerst dat dit een beetje hetzelfde zou zijn als in Karimunjawa maar dat was het absoluut niet.
De heenweg was alsof we in Expeditie Robinson zaten. Het uitzicht was geweldig. Je kon alle stranden en plekjes zien vanuit de boot om nog maar te zwijgen over de begroeide rotsen die voor de kust in het water stonden.
We hebben 4 stops gemaakt waarvan de eerste bij de manta roggen was. Dit stond hoog op de bucket list van Marisa. Helaas zijn we geen Manta roggen tegengekomen. Sterker nog ik heb het water niet eens bereikt omdat ik zee ziek was geworden van de heenweg op de boot. Dus terwijl iedereen druk op zoek was naar de roggen heb ik de vissen gevoerd laten we maar zeggen.
Omdat ik niet thuis wil komen met het verhaal dat ik 3 uur lang op een rot boot gezeten heb zonder ook maar een vis gezien te hebben, heb ik bij stop nummero 2 tegen mezelf gezegd dat ik het water in moest (en dit was een betere optie dan een dobberende boot). Ook al waren het maar 10 minuten dat ik het volgehouden heb, het waren de 10 beste minuten van de dag. Omdat de rest eerder in het water lag dan ik, waren zij al aan de andere kant van de boot. Toen ik het water in kwam werd ik omringd door een school tropische vissen in alle kleuren en maten. Stiekem was ik ook blij dat ik geen mogelijkheid had om foto's te maken want ik had geen seconde van de vissen willen missen (al bedacht ik me achteraf dat ik midden tussen de vissen zat omdat ik ze zelf gevoerd heb om het nog maar eens netjes te zeggen).
Bij de derde stop hebben we koraal gespot. Ik moet toegeven dat het koraal in Karimunjawa toch mooier was maar desondanks is het prachtig om te zien en heb ik ervan genoten.
De vierde stop was een stop waar we in eerste instantie niks zagen tot een andere boot met brood begon te gooien. Hier kwamen de vissen van een meter lang aanzwemmen recht voor onze neuzen. Dit zagen we niet helemaal aankomen dus we schrokken er eerst nogal van maar het was wel een hele ervaring om daar ook tussen te zwemmen.
Na het snorkelen was mijn energieniveau gedaald naar -10 en zijn we dus eerst even een restaurantje op gaan zoeken om bij te komen. Eugene wist wel een heel goed restaurant waar een vriend van hem ooit geweest was en het eten daar zou geweldig moeten zijn. We dachten alle 5 hetzelfde achteraf; we hebben wel eens beter gehad maar goed eten is en blijft eten.
Vervolgens zijn we dus door gaan scooteren naar HET, ja het ja, uitzichtpunt van Nusa Penida, namelijk Kelingking beach (het duurde 4 dagen voor ik dit uit kon spreken). Hier hebben we even heerlijk de toerist uitgehangen en van die typische toeristen foto's gemaakt die iedereen maakt waarbij je zittend op een rots doet alsof je helemaal op gaat in het moment kijkend naar de horizon met een mooie rots op de achtergrond terwijl je eigenlijk gewoon een mooie foto wil hebben en er 10 andere geïrriteerde toeristen achter je in de rij staan te wachten tot zij dit mogen doen.
Hierna hebben we Angles Bilabong en Broken beach bezocht op het eiland. Helaas mochten we daar niet zwemmen maar we hebben we genoten van het uitzicht dat we hadden. Waarom ze trouwens van die lastige namen bedenken weten we niet.
De wegen zijn trouwens echt niet overdreven een ramp. Normaal zou je zeggen dat verharde wegen beter zijn maar ik denk in dit geval dat ze beter geen asfalt erin hadden kunnen gooien aangezien het meer gat dan weg was. Om jullie een voorstelling ervan te geven; over 18 kilometer moet je een uur rijden, dat betekent dat je niet harder kan dan 20 kilometer per uur.
We wilden de zonsondergang bekijken op Crystal beach. Helaas was het bewolkt en hebben we het niet echt kunnen zien. De terugweg was eigenlijk nog het spannendst van allemaal want de scooter van Nisa had geen lampen dus we hebben met z'n alle langs elkaar gereden om bij te schijnen en om tegenkomend verkeer te laten zien dat we met 3 scooters waren in plaats van 2. Halverwege zijn we nog wat gaan eten bij een familie restaurant. De mensen waren erg aardig en vonden het leuk om van alles over het eiland te vertellen. Er was ook een kindje die alleen maar lachend rond liep tot ik mijn regenpak aan trok, daar schrok ze zo van dat ik haar spontaan aan het huilen heb gemaakt... oeps.
De zaterdag zijn we naar Ubud gegaan. Wat ons opviel was dat de mensen van onze verblijven echt alles eraan deden om het naar onze zin te maken. Zij regelden de scooters als we dat vroegen, ze regelden vervoer, ons ontbijt enz. Eenmaal gesetteld verklaarden we onszelf eigenlijk voor gek. We waren aan het praten over onze kamers en het enige waar we enorm enthousiast over konden doen was onze douches. We hadden namelijk een regendouche en nog belangrijker: warm water. Geef ons een hemelbed en een zwembad in de tuin, maar nee wij worden blij van warm water. In ons huis in Yogya moeten we namelijk 5 minuten wachten voor het water enigszins warm wordt.
Omdat we gister best wel een drukke dag hadden, hebben we eerst even onze rust gepakt en zijn we gaan zwemmen. In de middag zijn we naar Monkey forrest geweest. Naast aapjes op mijn schouder gehad te hebben en de leukste foto's te maken hebben we ook 2 dingen gezien die ons wel ff liet schrikken. Op een gegeven moment liepen we langs een rivier en keken we naar een boom (omdat Marisa dacht dat ze een slang zag). Terwijl een aapje daar naar een liaan sprong, bleek dat de liaan niet vast zat en het aapje viel 10 meter naar beneden boven op een rots en gleed vervolgens het water in. Maar omdat het aapje verstrikt zat in de lianen, verdronk het bijna. We konden er zelf ook niet echt bij dus het enige wat we konden doen is toekijken. Wat wel een enorme ervaring was, was om de aapjes eromheen zo zorgzaam te zien. Alle aapjes kwamen naar het water toe en begonnen te schreeuwen. Het was een beetje alsof ik in de film Tarzan zat op dat moment. Gelukkig heeft het aapje zichzelf kunnen redden dus we hebben geen trauma.
Later liep er een vrouw voor ons met een fles water.. nou 3x raden wat er gestolen werd. Mocht dit je ooit overkomen, 1 tip: maak dat aapje blij met een fles water en loop gewoon door. Deze vrouw wilde heel graag de fles terug en begon een soort gevecht met de aap. Maar omdat apen ook groepsdieren zijn helpen zij elkaar. Na 10 seconden was ze dus in gevecht met 5 apen die haar aanvielen terwijl de aap met de fles er allang vandoor was om het water op te drinken.
In de middag zijn we naar de Luwak koffie makerij geweest. Hier kregen we eerst een rondleiding hoe dit gemaakt werd. Mocht je de koffie niet kennen, het is een koffie plantage waarin het een soort bos is vol koffieplanten. De bonen die vallen worden opgegeten door de Luwak katten. Maar deze katten zijn erg kieskeurig en eten dus alleen de beste bonen, en van de beste bonen komt de beste koffie. Dus halen ze de bonen uit de uitwerpselen van de katten om die te branden, te pellen en te malen tot koffie. Ik heb 1 slok gehad maar ik lus geen koffie dus luister niet naar mij maar ik vond het vies. Wel hadden ze 13 soorten thee met iedere smaak een ander verhaal over waar het goed voor is. Dit vond ik dan wel weer lekker.
De zondag was alweer de laatste dag en dat betekent: op naar de rijstvelden van Ubud! Op aanraden van een huisgenootje hebben we anderhalf uur op de scooter gezeten om naar de rijstvelden van Jatiluwih te gaan. Deze rijstvelden staan op de wereld Unesco lijst en dat heeft een reden. Ik denk dat we de eerste 15 minuten niet in staat waren iets te doen want we hebben alleen maar stil gestaan om te genieten van het uitzicht en om foto's te maken (oke vooruit en ook om mijn benen na 1,5 uur op de scooter niet meer in staat waren te bewegen). Daarna zijn we door de rijstvelden gelopen om te genieten van wat er na elke bocht weer te zien viel.
Ik vroeg me af waarom deze rijstvelden op de Unesco lijst staan. Dit heb ik even opgezocht en het blijkt dat Bali eerst enorm veel rijstvelden had maar omdat het toerisme toe neemt, rijstvelden worden afgebroken om er hotels op te zetten. Omdat die hotels grondwater innemen, betekent dit minder water voor de rijstvelden met als gevolg weer minder rijstvelden. Jatiluwih is een beschermd gebied waar dus amper hotels mogen staan. Daarom is het ook minder toeristisch, omdat het lastiger is om er te komen.
Dus toen weer 1,5 uur terug op de scooter naar de tempel van het heilige water (Pura Titra Empul). Ze zeggen dat het kwade geesten verdrijft, voorspoed geeft en je lichaam reinigt. Hiervoor moet je wel een ritueel afleggen. Eerst moet je een offer brengen (een bloemetje in een bakje dus geen koe ofzo). Tijdens het reinigen moet je ook een gebed afleggen. Omdat we geen handdoeken bij hadden en het best koud was omdat het net geregend had hebben we dit niet gedaan wat ik opzich wel jammer vond want het leek me best een ervaring om te doen omdat de sfeer daar zo rustgevend is.
Op de terugweg kwamen we langs de rijstvelden van Tegalalang. Dit is de denk ik wel het meest bekende rijstveld ter wereld. Toen we er aan kwamen viel het ons eigenlijk een beetje tegen. Ondanks dat het alsnog heel erg mooi was, was het veel kleiner dan de rijstvelden van de Unesco lijst en was het veel toeristischer aangelegd. Overal waren van die foto attracties en werd je aangesproken of je dat niet wilden, of je niet iets wilden eten of drinken enz. Dit was ik al vrij snel beu dus we zijn hier ook niet lang gebleven.
Wat ik er uiteindelijk van vond? FANTASTISCH! Er is zoveel te doen en het uitzicht op Bali is prachtig waar je ook bent. Wel vond ik Nusa Penida persoonlijk leuker omdat dit wat meer lokaal aangelegd was. Hier hebben we tussendoor nog best wel vaak gesprekken gehad met de locals, iedereen was er behulpzaam en je zag niet overal toeristische attracties of tentjes. In Ubud was alles toeristisch, overal westerse etenstentjes en kraampjes en mensen die constant naar je roepen of je iets wil eten.
Ook voelde ik me niet zo veilig op de weg als in Yogya ondanks dat het in Yogya veel drukker is op de weg. Dit komt omdat toeristen het verkeer in Indonesië nog niet begrijpen waardoor er dus best wel vaak roekeloze toeristen rond reden.
Helaas wordt het toerisme hier alleen maar meer, ook al is het dubbel dat ik het zeg aangezien ik zelf ook een toerist ben hier die er net zo hard aan mee werkt.
Maandag de 25e zijn we weer op huis aangegaan. Thuis werden we heel erg lief ontvangen door onze overige huisgenootjes en wilden ze al onze verhalen horen over Bali.
Desondanks heb ik enorm genoten van de afgelopen dagen en is Bali zeker een plek waar ik nog een keer terug zou willen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
